Usul usul çiseliyordu yağmur ve inceden kıyı kıyı esiyordu ılık rüzgar. Dilimde Can Yücel’in “Muhabbet” şiiri.

Çok severim bu şiiri ben. Çimlenen bir fasulye misali yağmurda aklımızdaki sevgili. Koşup varmak özlemiyleyiz yanına ki anlasın ne nimet olduğunu. Çevremizde gözlerimizin içine bakıveren Ayşe kadınlardan habersiz. Evet Ayşa kadın öyle ki hiç koşmaksızın sadece bir dilim gülüşümüze. “Sen git yerine!” deyiveren ve elleri avuçlarımızda yanıbaşımızda biten. Kibarlığımızı ve gülüşümüzü kıymeti ile tartan ve ayağıyla yanıbaşımıza gelip gönlümüzü avuçlayan. Deli kahrımızı çeken Ayşa kadınlar. O zaman öyleyse bize ne demek düşer peki;

Bu muhabbeti görünce uzaktan hayran olmak ve

Bayram nedir ki dedim kendi kendime

Bayram bir ömürdür ben gibi bir deliye

Nedir bu aşk illeti sürekli dile dolanan insanlık tarihi boyunca muzdarip azab-ı mukaddesimiz. Güller bahçesinde gezinelim ama elimize diken batmasın derken başlangıcında yanaklarımızda güller açtıran, ortasında mutluluğun zirve yaptığı ve sonuç bölümünde elimizde anı parçalarının kaldığı bir tablo. En bilinen aragon uslübuyla “mutlu aşk yoktur” mu demeli? Yoksa yeniden yaz boz edip her seferinde yeniden mi başlamalı. Usta bir denizci edasıyla ömür deryasında sürüklenirken her aşk yeni tecrübe misali. “Ben bu koca dalgayı öncesinde görmüştüm.” mü demeli?

Sorular ve sonuçlar. Yılların getirisi bulduğum denklem. İnsanlar aşkın silahlarını güzellik çirkinlik olarak nitelendire dursun ben derim ki, iç dünyanızın zenginliği ve oraya misafir ettikleriniz seyyahların hayrete şayan gezintileriyle ilintili her sırrın cevabı.

Not: Romantiklik bir gülden ziyade bir akımdır. Romantik olmak bir edebiyatın en kalbi parçası olmaktır. Havaalanında sevgiliye pankart açmak veyahut detone bir sesle “Ömrümü ömrüme adar mısın”demekten ziyade. Başka bir yaşanmışlıktır.

Hani derler ya “Kurt kışı atlatır ama yediği ayazı unutmaz” O misal geç gelmek ile gelememek arasında İstanbul’a yaz. Bulutlu ve yağmurlu bir gecenin ertesinde yeni bir güne daha uyandı istanbul. Gözyaşlarını akıtmaya devam ederek üstelik. Meyvelerin Haziran ayında bile tezgahlarda 17 TL etiketini gördüğü bir İstanbul’dan bahsediyorum dostlar.

Usta Şair Atilla İlhan’ın dizeleri geliyor aklıma;

kanatları parça parça bu ağustos geceleri
yıldızlar kaynarken
şangır şungur ayaklarımın dibine dökülen
sen
eğer yine istanbul’san

İstanbul denildiğinde bir hırsız tuttum deyimindeki gibi ne gönlümden gidiyor, ne de bırakabiliyorum. Sigara gibi içtiğim çay gibi vazgeçilmezim. Ama Ramazan var imdadımıza yetişen. Sahurla karışık mavi ve siyah gecelerin sabaha bağlanması var ve boğazın gerdanlıkları arasında seyreden vapurlar var. Eğer aşk denilen bir şey varsa bunlardan biri İstanbul hiç şüphesiz. O zaman her neredeysen bir iyilik yap yüreğine ve seviye  dair. Sev ve hasbihal et çünkü geriye dönük baktığımızda elimizde kalan tek şey anı fotoğrafları.

Yine bir film önerisi benden: Pazarları sevmiyorum. Güzel tatlı bir yol hikayesi sonunu her ne kadar ucu açık bulsam da seyrediverin gari.